Çıkış yolu

Hayat bu, sürprizlerle dolu.

Ne zaman neyle karşılaşabileceğinizi bilemiyorsunuz.

Bazen çok sevinir, bazen çok üzülürsünüz.

Bazen “işte huzur bu” der, bazen de yaşama sevincinizi bir anda kaybedebilirsiniz. 

Çok sevdiğiniz insanlar bile avucunuzdan kayıp gidebilir.

Ya da ayrı düşebilirsiniz.

Bazen “Allah düşmanıma bile böyle acı vermesin” dediğiniz anlar olabilir.

“Neden ben” dersiniz?

İsyan etmek isteyebilirsiniz. 

Sorunların nereden kaynaklandığını arar durursunuz.

Sorular sorular sorular… Cevabını bulamadığınız sorular.

Kendinizle iç hesaplaşmaya başlarsınız bazen.

Trajedi yaşarsınız.

Çıkış yolu arar, bulamazsınız.

Ben böyle durumlarda Diego Velazquez’in 1656 yılında yaptığı Nedimeler tablosu olarak bilinen Las Meninas isimli resme  bakıyorum… 

Ne zaman içinden çıkılmaz bir sorunla karşılaşsam aklıma hep o resim geliyor…

Tuhaf ama gerçek…

Bu resme bakınca en karmaşık problemlerin çözümünün bile tüm çıplaklığı ile karşımızda olduğunu hissediyorum.

O resimde özneyle nesne yer değiştirmiştir. Farklı bir bakış açısı, bir zihniyet dönüşümü vardır o resimde.

Ressam, kral ve kraliçenin resmini yaptığı anın resmini yapmıştır. Resmi yapılan bizim baktığımız yerde, resmi yapan ise resmi yapılanın olması gereken yerde. O anda bakıcılarıyla içeriye giren nedimeler de sahnede.

Her şey açık ama kurgu farklı.

Bazen hayata o resimdeki gibi farklı bakabilmeliyiz derim içimden. Özellikle de karmaşık bir olayla karşılaştığım durumlarda.

Çünkü her problemin mutlaka bir çözümü vardır. Önemli olan o çıkış yolunu bulabilmek. Bunun için sabır gerekiyor. Değişim gerekiyor. O resimde olduğu gibi farklı persfektiflerden yaklaşım gerekiyor.

O resimdeki gibi herkesin hayattaki rolü farklı. Ama herkes başrol oyuncusu.

Herkes dünyanın kaderini değiştirebilecek nitelikte olayın öznesi.

O resimdeki gibi aynı ortamda bulunmasına rağmen herkesin yaşadığı da farklı. kimi mutlu, kimi üzgün. Bunun adı görüş farkı. Anlam farkı.

Sevdiklerinizle mutlu bir hayat dileğiyle. O hayat sizin.