Bir ateşböceğiyim

Değerli dostlar,

Hiç ışığı görmemiş fakat ışık saçan, çocukların hayatlarına dokunan bir öğretmen olarak seslenmek istedim bugün sizlere. Ateşböceği ışıldamayı nasıl öğrenmiş bilir misiniz?

Derler ki karanlıktan çok korkan bir böcek kargadan sihirli bir ot yiyerek ışık saçabileceğini, fakat bu otun bulunduğu yerin çok tehlikeli olduğunu duymuş. Aklından otun bulunduğu yere gitmeyi ve kendisini karanlıktan kurtaracak sihirli ışığa kavuşmayı defalarca geçirmiş ama bir türlü cesaret edememiş.

Bir gün ormanda zor duruma düşen, kozalağından çıkamayan bir tırtılı kurtarmak için tek çaresinin bu olduğuna kanaat getirince tüm cesaretini toplayıp sihirli ota ulaşmış ve etrafını aydınlatarak tüm mahlukata ışık olmuş.

Öğretmenler günüydü geçtiğimiz gün. Çocuklarımdan aldığım çiçekler, tatlı kutlamalar, o minicik yüreklerde hissettiğim tarifi imkansız sevgi kendi çocukluğumu ve mücadelemi hatırlatır her yıl bana. 

Ateşböceğine benzetirim kendimi ben. Hani karanlıktan korkan ve bir tırtılı kurtarmak için sihirli bir ottan yiyerek ışıldamayı öğrenen ateşböceği var ya…

Çocukken çekingen ve sessiz bir çocuktum. Okul yıllarımı hatırladığımda üzüntülerimi kendi içimde yaşadığım gelir aklıma. Gören arkadaşlarımla aynı sıraları paylaşırken herkesin girdiği deneme sınavlarına bana okuyacak birini bulamadığımdan giremezdim. Onların oynadıkları oyunları teneffüslerde takip edip dinlemeye çalışırdım. Takım oyunlarında onları desteklemeye onların yanında olmaya çalışmak için çabalardım. Sınavlarda başarılı olanları kendimle kıyaslar yine kendi kendime üzülürdüm.

Önce üzülmenin faydasız olduğunu öğretti bana hayat. Mücadele etmedikçe hiçbir şey elde edemeyeceğimi anladım. Çok çalışarak ışıldayabileceğimi keşfettim.

Herkesin bir kez çalıştığı konulara ben iki kat çalıştım. Geceleri uyku uyumadan geçti günlerim. Yaşamda istediğim ne varsa aşama aşama elde ettim. Hayat fırsatları sundukça değerlendirmeye gayret ettim. Bu mücadele azmimi şimdi öğrencilerime aşılıyorum. Sınıflarda en çok ilgimi sessiz  ve başarılı çocuklar çekiyor. Onların yeteneklerini keşfederek baskın karakterlerle yarışmasını sağlıyorum. O küçük yüreklere güven vererek onlara ışıldamayı, etraflarını aydınlatmayı öğretiyorum.

Ateşböceği nasıl etrafındakilerin karanlıklarını yok etmişse ben de onların içlerindeki cesaretsizliği yok etmeyi amaç edindim kendime. Şimdi öğrencilerimin kahramanıyım. Hayatlarının hangi aşamasında olurlarsa olsunlar, beni asla unutmayacaklar.

Ne mutlu bana ki  Rabbim böyle bir hizmet rolü biçmiş.

Yaşam gerçekten güzel dostlarım. Önyargısız bakalım hayata. Her çocuğun içinde gizlediği bir cevher olduğunu hiç unutmayalım. Mutluluğu uzaklarda değil etrafımızda arayalım. İnanın mutluluk   bize sandığımızdan daha yakın…