Hiç yazasım yok. Yaklaşık 1 aydır Antalya- Burdur sınırındayım. 2011 yılı Haziran ayında Sarıkamış'ta gördüğüm renk cümbüşünün bir benzerinin tam ortasında kaldım. Öyle bi keyf anında sevgili büyüğüm, ablam Gaye Doğanoğlu'nu aradım. Canım biraz kültür, biraz sanat, biraz doğayı konuşmak istemişti. Valla AB'nin Türkiye İlerleme Raporu ile ilgili yazı yazmış olmamla ilgisi yoktu. Son günlerde yaşadığım bu “renklerin geçiş töreni” ni Gaye Abla özetledi. “Önceki gün Adrasan'daydık. Sarılar, kırmızılar bitti, şimdi mor çiçeklerin zamanı” dedi. İşte ben o anda bir şiire yöneliyorum. Bedri Rahmi Eyuboğlu'ndan...

MOR

Yapraktan yosundan yoncadan Bahar inceden inceden.. Paris baharı bu, bulanık Bir kül rengidir tüter nazlı nazlı Bir kül rengi yorgun argın ılık Serde ressamlık var azcık. Bütün gün mor üstüne çalışmışım, Boğazıma kadar mora gömülmüşüm. Uzaktan bir akordeon sesi geliyor mosmor Dilimin acısı kolumun sızısı Kırk yıllık emektar baş ağrılarım mor Sen nehri bal rengi Eyfel kulesi mor Bir yüz morardıkça morarıyor Kanlıca sırtlarında bir yerde akşam oluyor. Bütün gün mor üstüne çalışmışım Mor deyip geçme belâlı renk musibet Yeryüzünde ne kadar insan varsa bir o kadar mor Menekşenin moru mavzerin moru, kasaturanın moru Suya dökülmüş mazotun moru Neftin moru ziftin moru asfaltın moru Telgraf tellerinde petekkıranlar Buğday tarlasında devedikenleri Karadutun moru, karamuğun moru, kuzgunun moru Sıfırın altında çocuk elleri Elâ gözlere konmuş murdar sineklerin moru Gözlerimi yumduğum zaman gördüğüm mor Morun karanlığı karanlığın moru Yok ölünün körü... Mor deyip geçme insan misali Yeryüzünde ne kadar insan varsa bir o kadar mor İnsanların hesabı kimden sorulur bilmem Ama morların hesabı benden sorulur benden. Keyifli bir sohbetin ardından telefonumu kapatıp, öndeki kırmızı gelinciklerin ardından görünen dağın zirvesinmde erimemekte ısrar eden karları görüyorum. 1987 yılında Kasımpaşa'da askerken, Komutanın Emir Assubayı vardı Seyhan Bey. Şiire ve Ümit Yaşar Oğuzcan'a olan ilgimi görünce bana Yeni İstanbul Gazetesi'nin arşivinden kesip biriktirdiği Ümit Yaşar şiir, rubai ve taşlamalarını getirmişti. Kendime bir kopya alıp, o kupürleri de el yapımı kitap haline getirmiştim. O kopyayı nerde nasıl kaybettiğimi bi hatırlasam... İşte o zaman Ümit Yaşar'ın, Antalya'yı ziyaret ettiğini, dönemin Antalya Valisi Nüzhet Erman ile sohbet ettiklerini de öğrenmiştim. Hayri- Şükran Ülsever çifti ile bir sohbetimizde bu süreçten söz ettiğimde, “Denizi masmavi, dağları karken, güzele ne hacet, Antalya varken” diyen de aynı validir” cümledini duymuştum. İntarnet ile aram çok iyi değil. Arama motorlarınında kaynağa ulaşmayı beceremiyorum. Yaklaşık 2 saat boyunca Erman'ın o şiirlerini aradım, bulamadım. Ama bulduğum şiir de ruh halime iyi geldi.

ANTALYA

Dalgalanan deniz değil tarihtir, Eteğinde ormanın, dağın, taşın, kayanın. Hem zor görmeyene Antalya’yı anlatmak, Hem övgüye eyvallahı yok Antalya’nın. Aman Tanrım! Bu nasıl bir büyü Anladım cennetteyiz. Ama biz kimiz, neyiz? Yağmurun çiçeğe, zamanın tarihe döndüğü Bir güneş, deniz ve kar ülkesindeyiz.